"Blask księżyca" - light novel

Dzisiaj krótka bo krótka, ale notka, którą zamierzałam napisać od dłuższego czasu. Padnie tutaj kilka moich przemyśleń dotyczących najnowszej light novel wydanej w Polsce - "Gekko" bądź, jak kto woli, "Blasku księżyca". Proszę o wyrozumiałość, ponieważ pierwszy raz zabieram się za notkę dotyczącą tego typu dzieła. Zaczynajmy!

Historia: Natsuki Mamiya

Ilustracje: Shiromiso

Cena: 24,90 zł

Opis z okładki:

"Nonomiya nie należy do ludzi, którzy lubią coś zmieniać w swoim życiu. Zdystansowany i cyniczny, czerpie prawdziwą przyjemność z obserwowania otoczenia. Takie zabawy "w detektywa" dają mu wiele satysfakcji.

Pewnego dnia znajduje notatnik należący do koleżanki z klasy, Yoko Tsukimori, a w nim złożoną na czworo kartkę zatytułowaną "Przepis na morderstwo". Szczegółowa instrukcja, jak dokonać morderstwa doskonałego, stanowi dla niego niezwykle intrygujące znalezisko. Jednak kiedy kilka dni później w wypadku samochodowym ginie ojciec Tsukimori, Nonomiya zaczyna podejrzewać, że ta śmierć nie była przypadkowa, zaś urocza i idealna w każdym calu Tsukimori staje się główną podejrzaną."

Zacznijmy może od tego, że miałam całkowicie inne oczekiwania dotyczące tego tytułu. Wszystko, absolutnie wszystko wyobrażałam sobie inaczej; od charakteru Tsukimori zaczynając, po samą historię kończąc. Nie mogę wdawać się tutaj w szczegóły, aby nie mającym jeszcze możliwości przeczytania "Blasku księżyca" nie popsuć radości z lektury, ale po prostu spodziewałam się czegoś innego. Mogę nawet powiedzieć, że jestem troszkę całokształtem zawiedziona.

Ważniejszych postaci mamy tutaj pięć - możecie je zobaczyć niżej na zbiorowym obrazku. Jest więc detektyw Konan, który z całego zbioru bohaterów jest najciekawiej wykreowany; zaczynając od pokręconego charakteru, po jego detektywistyczne odkrycia i na przemyśleniach dotyczących życia kończąc. Mirai Samejima to typowa postać żeńska, która sieje postrach u wszystkich (nie wiadomo dlaczego) i można powiedzieć, że czerpie radość ze znęcania się i wydzierania na innych. Nigdy nie rozumiałam potrzeby wciskania gdzieś na siłę tego typu charakterów, ale jeśli ktoś to lubi, to czemu nie. Ja spasuję. Kolejna jest Chizuru Usami, dziewczyna, która podtrzymała moją nadzieję w płeć piękną w tej książce. Nie można powiedzieć, że była bez wad; przesiąknięta słodyczą, jednak mimo wszystko szalenie sympatyczna dziewczyna, która pod koniec opowieści niesprawiedliwie została zepchnięta na bok i zapomniana. Trochę szkoda. Teraz kolej na Nonomiyę, głównego bohatera. Nie czułam do niego absolutnie nic, pomijając chwilowe niechęci, nie wzbudził we mnie żadnych większych emocji. Tak samo jak w przypadku Yoko Tsukimori; oprócz tego, że zawsze irytuje mnie motyw bycia idealnym człowiekiem, który przywoływany był tutaj wiele razy, tak ta postać nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Ciągle tylko wydawało mi się, że wszystko co jej dotyczy, jest trochę przesadzone.

Novelka ma troszkę ponad 200 stron, przeczytanie jej nie zajmuje więc zbyt wiele czasu; mnie zajęło to dwa dni, jednak tylko dlatego, że miałam wtedy również inne rzeczy do roboty. W każdym razie, "Gekko" czyta się naprawdę szybko; i za sprawą długości, i dzięki prostemu językowi, którym jest napisana. W poprzednim akapicie trochę pojechałam większość bohaterów, co mogło nadać mojej recenzji negatywny wydźwięk, ale wcale nie to było moim celem. Naprawdę, "Blask księżyca" mnie wciągnął tak, że pochłonęłam go w te dwa dni: czasami krótsze książki dłużą mi się i dłużą. Tutaj, mimo braku większej sympatii do bohaterów, dalej można czerpać radość z lektury i dobrze się bawić. Zagadki czające się na każdym kroku i ta, którą ma rozwiązać Nonomiya tylko bardziej ciekawią czytelnika, który zastanawia się: "Jak to wszystko się skończy?". Intryga związana z "Przepisem na morderstwo" jest szalenie interesująca i zapewniam, że 99% z Was nie domyśli się, jakie tajemnice się za nią kryją, jeśli nie mieliście do czynienia z "Gekko" wcześniej. Jeśli więc jesteście fanami kryminałów, zagadek i troszkę mroczniejszej atmosfery w książkach, podejrzewam, że ten tytuł przypadnie Wam do gustu.

Jeśli chodzi o rysunki, bo w końcu mamy tutaj do czynienia z light novel, pomijając śliczną ilustrację na okładce i te na początku, wydrukowane w kolorze, dalej nie jest już tak wesoło. Nie powiedziałabym, że rysunki są brzydkie; są, bo są. I tyle. Można sobie je obejrzeć, czasami zdarzy się jakiś ładniejszy, czasami brzydszy. W moim odczuciu, dzieło nie straciłoby wiele bez tych ilustracji, ale mimo wszystko, miło było sobie na nie popatrzeć.

Light novel wydrukowana została na leciutko, dosłownie ociupinkę prześwitującym, żółtawym papierze, który mi jak najbardziej przypadł do gustu, zarówno wyglądem jak i zapachem. Nie znalazłam większych problemów z drukiem, tylko przypominam sobie, że w moim egzemplarzu kilka stron z tekstem borykało się ze zbuntowaną drukarką. Literki były pogrubione, jakby leciutko tusz wyciekał za ich kontury; mam nadzieję, że wiecie, co mam na myśli. Często spotykam się z takim problemem w wydaniach starszych książek.

Nie chcę już przynudzać, więc biorę się za podsumowanie. Nie mogę jednoznacznie polecić, czy też odradzić Wam tego tytułu; ja nie żałuję pieniędzy na niego wyłożonych i cieszę się, że mogłam się z nim zapoznać. Warto pamiętać, że mimo wszystko jest to tylko jednotomówka, a jej cena nie jest zbyt wygórowana, jeśli więc brakuje Wam trochę do darmowej wysyłki w jakimś internetowym sklepie, pamiętajcie o tym tytule. Nie wiem, czy spodoba się starszym czytelnikom, bo wydaje się kierowany bardziej do nastoletnich odbiorców, jednak polecam spróbować; a nuż się spodoba. Powtarzałam to już nieraz, ale chcę zaznaczyć, że bawiłam się przy tym tytule bardzo dobrze i kiedyś na pewno do niego wrócę.