Marcowe łupy - 2016

W tym miesiącu mamy większe zróżnicowanie jeśli chodzi o wydawnictwa mangowe, bo doszły nam tytuły od JPF'u, chociaż dalej jest dosyć skromnie.

Zacznijmy może od trzeciego tomu "Wzgórza Apolla", który jest tak przepełniony emocjami, że naprawdę przy czytaniu go dało się to odczuć całym sobą. Gdzieś kiedyś przeczytałam, że książka, którą warto było nam przeczytać, w jakiś sposób wpłynęła na nasze uczucia - niekoniecznie nawet w pozytywny sposób. I tutaj właśnie mamy taki miszmasz - z jednej strony jestem naprawdę zadowolona, że bohaterowie nie postępują w taki sposób, jaki podejrzewałam - z drugiej zaś nie do końca jestem przekonana do ich decyzji. Lektura tego tomu była dla mnie zarówno przyjemna jak i trochę denerwująca - co tylko podnosi moją wysoką ocenę o tym tytule. I o ile jestem dosyć w plecy z kupowaniem tej serii, tak z niecierpliwością czekam tylko na okazję, kiedy kolejny tomik wpadnie w moje łapki.

Wyżej mamy mangę "One-Punch Man", w której nie brakuje akcji, bijatyk i przede wszystkim świetnej kreski. Poznajemy kolejnego bohatera, który jak mniemam będzie miał większy wpływ na przebieg fabuły - Naddźwiękowego Sonica, a humor dalej jest bardzo w moim stylu, martwię się tylko, czy z czasem te powtarzalne schematy nie przestaną być śmieszne. Dalej jestem rozkochana w obwolutach.

Teraz już mniej kolorowo, bo przechodzimy do "Gangsty" od Waneko. O ile sama seria przyciągnęła mnie do siebie niezwykle urodziwym panem na obwolucie pierwszego tomu, tak w środku nie było już tak fajnie. Sama nie wiem, być może gangsterskie mangi mnie do siebie nie przekonują - szczególnie jedna z sytuacji mnie zawiodła. SPOILER : Kiedy Nick, który rzekomo jest głuchy, zaczął całkowicie normalnie wydzierać się na policjanta. Cóż, wolałam go w cichej wersji - było to na tyle nietypowym elementem serii, że te odzywki, które miały go zrobić bardziej "badassowym", tylko odjęły jego postaci głębi. Nie jestem przekonana do tej serii i dalej waham się, czy zakupię pozostałe tomy - chociaż już raczej sobie daruję. Słowniczek tłumaczący język migowy z tej mangi również mnie nie przekonał - szczególnie dlatego, że w większości przepełniony jest wulgaryzmami. Rozumiem, że w samej serii jest ich dużo, ale jakoś to wszystko mnie do siebie nie przekonało. Spodziewałam się czegoś lepszego.

Wyżej mamy "Szkolne Życie!" , z którego w przeciwieństwie do wcześniejszego tytułu Waneko jestem zdecydowanie bardziej zadowolona i seria ta ma wielką szansę stać się moim kolejnym ulubieńcem z serii wydanych w Polsce. Jest ona na tyle nietypowa i przepełniona skrajnymi wręcz motywami, że mnie w sobie rozkochała. Recenzja lub nawet bardziej nietypowa notka być może niedługo się pojawi, chociaż niczego nie obiecuję, bo mam troszkę nietypowe plany względem opisywania zalet tego tytułu.

Ostatni już tytuł to równie wyczekiwany przeze mnie jak "Szkolne Życie!", a mianowicie - "Requiem Króla Róż". Seria ta była dla mnie po części wielkim zaskoczeniem (nie tego spodziewałam się po tagach gender, szczerze mówiąc), ale nie mam tutaj na myśli zaskoczenia negatywnego. Gdybym krótko miała podsumować lekturę tego tomu, powiedziałabym że było w porządku - Ryszard (ten czarnowłosy) naprawdę mnie do siebie przekonał, nie tylko wyglądem, ale także charakterem i ciekawa jestem, jak dalej rozwinie się akcja.

A jak tam u Was w marcu? :D