"My Hero Academia" - recenzja + porównanie z wydaniem francuskim

Tytuł: My Hero Academia

Autor: Kohei Horikoshi

Gatunek: shounen, akcja, nadprzyrodzone, komedia, dramat
Wydawnictwo: Waneko
Data wydania: 2017 (grudzień)

Cena okładkowa: 21,99 zł

Ilość tomów: 17+ 

Opis z tyłu tomu:
Wiele osób posiada nadludzkie moce zwane darami. Jednak nie wszyscy używają ich w słusznej sprawie. Wszędzie tam, gdzie uderza zło, pojawiamy się my, bohaterowie! Hm? Kim jestem? Cha, cha, cha! Chodź, chłopcze! Zaczyna się! Biegnij ku swemu marzeniu! Plus ultra!

Już ponad rok temu zakupiłam we francuskim Auchanie pierwszy tomik mangi "My Hero Academia" (w supermarkecie był tak ogromny wybór, że po chyba półgodzinnym zastanowieniu postanowiłam wziąć to, co już znam, a czego u nas nie ma), zaś polski tomik do dzisiaj czekał cierpliwie na swoją kolej na mojej półce. Jako że rozłożyła mnie jakaś paskudna choroba, tak uznałam, że to świetny moment na ogarnięcie wszystkich spraw zarówno mangowych jak i blogowych, na które później nie będę miała czasu. Tak więc przybywam do Was z recenzją tego tytułu i małym porównaniem polskiego i francuskiego wydania pierwszego tomu. Zapraszam do lektury!

Wyobraźcie sobie świat, w którym ogromna część społeczeństwa posiada jakieś nadludzkie moce. Świat, w którym niemożliwe stało się możliwym i chęć stania się superbohaterem nie jest już tylko naiwnym marzeniem, a ma realne szanse się ziścić. A teraz wyobraźcie sobie, że nie macie żadnej mocy...

W takiej właśnie sytuacji jest Midoriya Izuku, który już od wczesnego dzieciństwa chciał stać się dokładnie takim superbohaterem, jakim jest All Might - symbol pokoju, nieustraszony i zawsze ratujący ludzi z uśmiechem na twarzy. Mimo świadomości tego, że bez daru nie może stać się taki jak jego idol, Izuku się nie poddaje. Bo w końcu w byciu superbohaterem najważniejsza jest chęć niesienia pomocy innym, prawda?

Po opisie można dojść do prostego wniosku, że to kolejny shounen z dosyć typowym głównym bohaterem, który od zera pnie się coraz wyżej ku swemu marzeniu. Nie można temu zaprzeczyć, ale w postaci Midoriyi jest coś, co zdecydowanie wyróżnia go na tle innych głównych bohaterów tego typu mang. Mimo całej swojej nieudaczności, Izuku jest dobry w podejmowaniu właściwych decyzji, analizowaniu sytuacji i logicznym myśleniu. Sprawia to, że mimo swoich fizycznych braków, chłopak naprawdę jest w stanie poradzić sobie w wielu sytuacjach, w których normalnie nie miałby szans. Dodajmy do tego jeszcze bezinteresowną chęć niesienia pomocy innym, a otrzymamy sympatycznego głównego bohatera, który, o dziwo, wcale nie jest irytujący.

Bohaterowie są zdecydowanie najsilniejszym atutem tej mangi. Żeby nie zaspoilerować Wam kolejnych tomów, nie mogę jeszcze za bardzo się o nich wypowiadać w kontekście pierwszego tomu, ale główną cechą większości postaci jest to, że są oni po prostu sympatyczni. Sprawia to na pewno zarówno kreska mangaki (nad którą rozpływać będę się troszkę później) jak i same cechy ich charakteru. Ciapowaty Izuku i jego rozwrzeszczany kolega z dzieciństwa, Bakugo, nie wywołują we mnie irytacji, co normalnie postaci z ich cechami charakteru na pewno by robiły.

Sam All Might, symbol pokoju, nie jest do końca taki, jakim na pierwszy rzut oka się wydaje, co też zdecydowanie dodaje tej postaci głębi. Osobiście nie jestem pewna, czy byłabym w stanie go tak polubić, gdyby nie był skonstruowany na zasadzie kontrastu, która sprawia, że nawet on, najlepszy superbohater, nie jest idealny.

Im bardziej wczytujemy się w kolejne tomy mangi, tym lepiej poznajemy motywy takiego a nie innego zachowywania się bohaterów, co sprawia, że stają się oni nam zdecydowanie bliżsi i po prostu bardziej ludzcy. Większość zachowań ma swoje logiczne uzasadnienie, co sprawia, że zaczynamy się utożsamiać z postacią, a co za tym idzie cieszyć się z jej szczęścia, lub też jej współczuć. 

Z tomu na tom postaci pojawia się mnóstwo, i o ile minusem tego jest fakt, że nie da rady poświęcić im wszystkim takiej ilości czasu, żeby wszyscy fani rzadziej pojawiających się bohaterów byli usatysfakcjonowani, tak nawet te mniej istotne dla głównego wątku fabularnego charaktery mają jakieś swoje cele, do których dążą. Sprawia to, że człowiek automatycznie zaczyna im kibicować i po prostu do większości czujemy sympatię.

Nie oszukując ani Was ani siebie, głównym czynnikiem który dwa lata temu zachęcił mnie do zapoznania się z tym tytułem, była kreska. Styl Horikoshiego jest po prostu świetny i tak charakterystyczny, że da się go rozpoznać wszędzie. Uwielbiam takie "czyste" mangowe style, bez zbędnych udziwnień i niepotrzebnych linii, i mimo pewnej prostoty widać, że mangaka ma duże doświadczenie w rysowaniu. Po prostu każda kreska ma swoje miejsce i nie ma tu niczego przypadkowego, wszystko ze sobą współgra i tworzy naprawdę spójne obrazki. 

Pucułowate buzie bohaterów sprawiają, że naprawdę przyjemnie się na nich patrzy, a jeśli chodzi o sam wygląd postaci, to są one charakterystyczne i niemożliwe do pomylenia z innymi.

Wydanie polskie jest standardowe - typowa wielkość mangi od wydawnictwa Waneko i śliska obwoluta, pod którą znajdziemy początkowe projekty bohaterów w srebrnym kolorze i All Mighta zapowiadającego drugi tomik. Manga została wydrukowana na dobrej jakości papierze, nie znalazłam żadnych źle wydrukowanych obrazków i w tej kwestii wydanie naprawdę mnie satysfakcjonuje. Znalazłam jedną nieszczęsną literówkę, która była w dosyć widocznym miejscu i dlatego bardzo mnie zabolała, ale oprócz tego tomik czytało się dosyć przyjemnie i płynnie, tłumaczenie również było w porządku. Rzeczą, która bardzo wytrąciła mnie z równowagi podczas lektury, było "Spierdalaj gdzie indziej!" powiedziane przez Bakugo. To przekleństwo w moim odczuciu było po prostu za mocne i brzmiało źle, szczególnie przy porównaniu z wersją francuską, która brzmiała "Mówiłem ci, żebyś poszedł gdzie indziej!". Ogólnie odniosłam wrażenie, że polskie tłumaczenie niektórych uszczypliwości jest zdecydowanie mocniejsze od tego francuskiego; osobiście wolę lżejszą wersję wszystkich obelg i komentarzy.

Jeśli chodzi o wyglądy zewnętrzne obu pierwszych tomików, to ze smutkiem muszę przyznać, że ten francuski prezentuje się o niebo lepiej. Spójrzcie tylko na francuskie logo (pierwszy obrazek w recenzji) - jak dla mnie jest naprawdę świetne. Nieprzesadzone, ale charakterystyczne i pasujące do obwoluty. Polskie z kolei jest jakieś takie... łyse. Napis jest zbyt prosty, obwódka wokół literek zdecydowanie zbyt cienka i jakoś tak w ogóle nie wtapia się w obwolutę. To samo tyczy się grzbietu, który jest dla mnie chyba największą katastrofą - polski jest po prostu okropny (i boję się, jak będą wyglądały cyferki, kiedy dojdziemy do numerów dwucyfrowych...). Tył obwoluty we francuskiej wersji również wydaje mi się dużo estetyczniejszy, ta chmurka z tekstem w polskiej wersji mi się nie podoba. Jeśli więc chodzi o mnie to wizualnie zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu wersja francuska. Co prawda kolory w polskim wydaniu są trochę żywsze, ale całokształt wychodzi blado (taki żarcik).

W środku największą różnicą jest papier - jest on żółtawy i trochę szorstki, i mimo tego, że przez niego manga jest grubsza, tak trzymając oba tomiki odnoszę wrażenie, że paradoksalnie wersja francuska jest lżejsza i przyjemniejsza w trzymaniu. Przy mangach kolor papieru nie robi mi większej różnicy, bo tylko w książkach przeszkadza mi biały, więc tutaj raczej nie mam żadnych dodatkowych uwag. Oprócz tego, Francuzi w swoich wydaniach nie czyszczą krzaczków i pozostawiają japońskie onomatopeje, od biedy dodając obok francuski odpowiednik. Od biedy, bo spotkałam się z tym, że był krzak, a oni go po prostu zignorowali... W tym więc wypadku można śmiało powiedzieć, że polskie wydawnictwa naprawdę nas rozpieszczają. Co prawda czcionki używane w francuskim wydaniu do onomatopej (nawet nie tylko do nich, tylko ogółem) bardziej mi się podobają (drugie zdjęcie w recenzji), bo według mnie bardziej pasują. No i Francuzi w swoim wydaniu nie mieli problemów z tekstami w chmurkach - również na drugim zdjęciu możecie zobaczyć, o ile lepiej wygląda pionowy tekst od tego przerywanego myślnikami. Co prawda polskie słowa są dłuższe od francuskich i mogłoby to wyglądać gorzej, ale nie chodzi mi nawet o ten konkretny zabieg; te porozbijane wyrazy często wyglądają źle, i czyta się je tak samo nieprzyjemnie. W wielu miejscach we francuskim tomiku tekst nie jest dopasowany do całej chmurki, a rozmiar czcionki jest mniejszy, i jeśli jest to dobrze zrobione, to też wcale nie wygląda źle (czwarte zdjęcie). 

Jeśli jeszcze nie znacie tego tytułu, to naprawdę polecam Wam dać mu szansę. "My Hero Academia" to świetna, przyjemna seria, przy której naprawdę miło spędziłam (i dalej spędzam!) czas. A jeśli nie macie odwagi inwestować w mangę, to najpierw spróbujcie z anime, które jest bardzo wierne swojemu pierwowzorowi. Ja z radością będę zbierała swoje tomiki aż do momentu zakończenia serii.