Październikowe łupy - 2018

W tym miesiącu w końcu udało mi się zmobilizować do zamówienia jakiejś paczki z Arosa, a żeby nie było nudno, pokusiłam się na dwa poważniejsze tytuły od Hanami i jeden od wydawnictwa Kotori, i tak oto z kolejnymi dwunastoma tomikami, miejsce na moich półkach dalej systematycznie się kurczy... chociaż właściwie ono już nie istnieje, bo muszę układać mangi na mangach, czego kiedyś byłam wielką przeciwniczką.

Oprócz tego, mam ostatnio wielką fazę na ponowne nałogowe zaczytywanie się w książkach, nie wiem więc, czy kolejne miesiące też będą takie bogate w mangowe tomiki, ale oczywiście postaram się tej sprawy nie zaniedbać. Nie przedłużając - zapraszam do lektury!

Zacznijmy więc od cegły, która znajduje się na samym dole stosiku. Są to "Chłopaki z dwudziestego wieku", manga kupiona właściwie z kaprysu i za sprawą kilku świetnych kadrów, które sprawiły, że twardo postanowiłam, że na pewno wpakuję ten tytuł do koszyka. Zabolała mnie trochę wysoka cena (65zł za tom, ja kupiłam za ok. 50zł), ale "Chłopaki..." są tak dobrze wydani, że po lekturze przestało mnie to właściwie martwić. Prezentują się świetnie zarówno na zewnątrz jak i w środku, a co do zawartości nie mam żadnych zastrzeżeń, także wydawnictwo Hanami naprawdę dobrze wywiązało się ze swojej pracy.
Jeśli o samą tematykę chodzi, to ja za science fiction specjalnie nie przepadam, także zobaczymy, jak będzie to wyglądało z czasem - póki co, pierwszy tom był bardziej życiowy, co mi się spodobało. Moje wrażenia są jak najbardziej pozytywne, i zastanawiam się nawet nad większym nastawieniem się na kupowanie komiksów dla dojrzałego czytelnika, między innymi właśnie od wydawnictwa Hanami, bo młodzieżówki dostępne na polskim rynku niestety bardzo rzadko są w stanie mnie zaskoczyć, a przy lekturze takich poważniejszych mang nie wiem, czego się spodziewać (i to mi się podoba!)

Dalej mamy kolejną niedawno wydaną przez Hanami mangę, czyli "Czy chcesz zostać starą panną?". I gdybym powiedziała, że to nie tytuł zachęcił mnie do kupna, to musiałabym skłamać.
W przypadku tej mangi mam problem z czcionką polskiego wydania - nie wydaje mi się ona estetyczna, szczególnie na grzbiecie. Można było to zrobić lepiej, i zawsze kiedy spojrzę na ten tytuł, to gryzie mnie to w oczy. Sama strona techniczna niestety kuleje - nad niektórymi zdaniami trzeba się zastanawiać, żeby je w ogóle zrozumieć, słowa są czasem tak nieestetycznie porozrzucane po dymkach, że to aż boli w oczy, zdarzają się też literówki. Jeśli ktoś jest perfekcjonistą tak jak ja, to może być mu ciężko przez to przebrnąć - mnie czasami ratowały tylko ładne kadry, które zaserwowała nam autorka. Trochę szkoda, że ten tytuł został przez wydawnictwo tak niedbale potraktowany, bo według mnie naprawdę zasługiwał na lepsze wydanie. W środku jest jednak super, jeśli chodzi o merytoryczną stronę tej mangi - bohaterki są wiarygodne, a historie naprawdę z życia wzięte, można więc łatwo wczuć się w klimat, nawet jeśli fabuła nie jest szczególnie odkrywcza.

Od dłuższego czasu żadne wydawnictwo polskie nie wydało mangi, która aż tak by mnie ucieszyła. "Made in abyss" jest świetnym tytułem, który plasuje się na liście moich ulubionych. Jest to manga bardzo specyficzna, także niech nie zwiodą Was te wesolutkie ilustracje na obwolutach - to, co dzieje się w środku, potrafi być tak chore, że podczas lektury można niejednokrotnie łapać się za głowę.
Po lekturze pierwszego tomu jestem zdania, że anime prezentuje się lepiej od strony graficznej; nie dlatego, że kreska autora jest brzydka. "Made in abyss" przypomina w środku "Hetalię" - jest strasznie szkicowe, w taki ciepły, przyjemny sposób. Wygląda to świetnie, ale czasem można się w tych kadrach trochę pogubić, a w anime wszystko wydaje się bardziej przejrzyste. Jestem bardzo zadowolona z pierwszego tomu i z niecierpliwością wyczekuję następnych; być może kiedyś pokuszę się o recenzję tego tytułu, ale na pewno nie w najbliższym czasie, zrobiłabym to raczej na podstawie paru tomów, chociaż już wiem, jak trudne to będzie zadanie, bo strasznie ciężko pisać mi o tytułach, które darzę większą sympatią.

"Słyszę twój głos" to jednotomówka od Waneko, której właściwie nie planowałam kupować. Dorzuciłam sobie ją do koszyka, bo stwierdziłam, że coś za małe mi to zamówienie wyszło (samą przeraża mnie to, że dziesięć tomów to dla mnie za małe zamówienie - gdzie się podziały czasy, kiedy potrafiłam zamówić z Arosa ponad dwadzieścia tomików...). Nie nastawiałam się na szczególnie dobrą historię, bo niestety już dawno temu doszłam do wniosku, że im więcej mang wydawnictwo Waneko wydało w swojej serii jednotomówek, tym mniej z nich mi się podoba. Miło się jednak zaskoczyłam, bo "Słyszę twój głos" to świetnie zilustrowany komiks z interesującą historią! Nie jest on bardzo odkrywczy, ale jak na jednotomówkę, to bawiłam się przy nim lepiej niż zazwyczaj przy czytaniu takich krótkich historii. Z braku czasu będzie to niestety dla mnie manga "na raz", ale mogłabym do niej bez skrupułów kiedyś wrócić i dobrze się bawić przy lekturze.

"My hero academia" to tytuł, który naprawdę lubię i fajnie mi się go czyta, ale w kółko wałkowana historia zaczyna być dla mnie już trochę nużąca. Tyle razy widziałam w anime przedstawione w tych tomikach wydarzenia, że czytałam te dwa tomy na zasadzie "kończcie się już, chcę was odłożyć na półkę". Mam nadzieję, że kiedyś polskiemu wydaniu uda się dogonić anime, a ja będę mogła czytać tę mangę nie wiedząc, co wydarzy się dalej.

Już wiele pisałam, że "Gdy zapłaczą cykady" jest świetnym tytułem, z którego obecności na polskim rynku bardzo się cieszę, nie jestem jednak w stanie się nie powtórzyć. To, co działo się w tym tomie, będę jeszcze na pewno długo pamiętać. Pomijając już fakt, jak dobrze zrobiona pod względem brutalności i szokowania czytelnika jest ta manga, to ta fabuła przerasta momentami samą siebie; z każdym tomem coraz bardziej fascynujące jest to, jak wszystkie te niezrozumiałe na początku elementy zaczynają się ze sobą łączyć. Nic nie jest czarno-białe, łącznie z bohaterami, którzy na początku wydawali się źli. Mam nadzieję, że nie przyjdzie mi prędko rozstać się z tym tytułem, bo chociaż już powoli zbliżamy się do końca, to liczę na to, że Waneko zdecyduje się wydać jeszcze tomiki spoza głównej serii.

Z tomu na tom, kreska w "The promised neverland" wydaje mi się coraz bardziej... pokraczna? Nie wiem, czy wcześniej tego nie zauważałam, czy zdarzało się to sporadycznie, ale w tych dwóch tomach tylu bohaterów miało koślawe twarze, że zaczęło strasznie mnie to razić. Jeśli chodzi o fabułę, to w końcu zaczęło się dziać coś ciekawszego niż wcześniej - dzieci uciekły już z sierocińca i ciekawi mnie, jak dalej potoczą się ich losy. Nie mam raczej nic więcej do dodania - pomijając wyżej wspomniane feralne kadry, to tytuł ten czyta mi sie tak samo dobrze jak wcześniej, więc zbieram go z przyjemnością.

Jeśli o "Magi" chodzi, to właściwie z tomu na tom czekam, aż zakończy się historia znana mi z drugiego sezonu anime i będę mogła wkroczyć na nieznane mi jeszcze tereny. Lektura jednak mnie nie nuży, bo tytuł ten oglądałam dobrych parę lat temu, więc niewiele z niego pamiętam, a przyjemnie jest sobie przypomnieć, o co tak właściwie w nim chodziło. Czyta się to przyjemnie, ale bez rewelacji - ot, fajna dłuższa seria, ale nie ma ona swojego specjalnego kącika w moim sercu.
Swoją drogą, zaskoczyło mnie to, że mam już szesnaście tomów! Jak tak na to patrzę, to bardzo prawdopodobne wydaje się to, że uda mi się zebrać ten tytuł w całości - zostało jeszcze tylko trochę ponad dwadzieścia...

 Jak tam u Was w październiku? ^^