Styczniowe łupy - 2019

Witajcie w moim trochę (bardzo) opóźnionym podsumowaniu pierwszego miesiąca 2019 roku! Nowy rok trzeba zawsze dobrze zacząć, także zgodnie z tą myślą troszkę zaszalałam, i do mojej kolekcji trafiło czternaście nowych tomików.

Zawsze mnie fascynuje moje podejście do mangi "Gdy zapłaczą cykady" - kiedy po rozpakowaniu paczki robię sobie plany, co chciałabym przeczytać najpierw, a co później, "Higurashi" zawsze jest w tym wszystkim gdzieś na końcu. I naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego tak jest - jest to jedna z serii, którą czyta mi się najlepiej, a te czterysta stron mija naprawdę szybko. Może po prostu lubię zostawiać sobie dobre rzeczy na sam koniec?

Wielokrotnie pisałam już o tym, jak bardzo podoba mi się ta seria, w dzisiejszym podsumowaniu też nie będę się za bardzo powtarzać - "Gdy zapłaczą cykady" to świetna manga o walce z przeznaczeniem, a każdy kolejny tom ma tak samo wysoki poziom jak poprzedni, jeśli nie wyższy.

Wreszcie, po wielu miesiącach zwłoki, jednotomówce "Sora i Hara" udało się dotrzeć do swoich dwóch braci, znajdujących się już na mojej półce. O ile po lekturze tych trzech tomów nadal nie stałam się jakąś nie wiadomo jak wielką fanką twórczości tej autorki, tak muszę przyznać, że jej mangi mnie nie zawodzą, a to zupełnie wystarcza. Każdy kolejny tom, z którym się zapoznaję, utwierdza mnie w przekonaniu, że to naprawdę przyjemna historia i dobrze, że kiedyś zdecydowałam się dać jej szansę. I nawet jeśli na kontynuację nie wyczekuję z ekscytacją, tak jestem raczej stuprocentowo pewna, że inne mangi Asumiko Nakamury wydane w Polsce prędzej czy później trafią do mojej kolekcji. 

Z lektury "Sory i Hary" jestem naprawdę zadowolona, i męczy mnie tylko jedno - dlaczego ta śliczna obwoluta nie jest matowa, jak w przypadku dwóch poprzednich tomów?

Dalej mamy sporych gabarytów jednotomówkę "Hrabia Monte Christo", czyli mangę opartą na powieści Aleksandra Dumasa. Od samego początku nie miałam względem niej żadnych oczekiwań, a wpakowałam ją do koszyka właściwie tylko po to, żeby nacieszyć się ładną kreską i zobaczyć, jak autorce "Herezji miłości" wyjdzie historia oparta na już istniejącym dziele, ale muszę przyznać, że całkiem pozytywnie się zaskoczyłam. Nie jest to manga, która na zawsze pozostanie w mojej pamięci, ale jak na adaptację powieści, jest naprawdę w porządku. Nie można pominąć faktu, że historia została okrojona względem oryginału (o czym wspomina sama autorka w posłowiu), ale nie ukrywajmy faktu, że w tym tytule chodzi głównie o śliczną kreskę autorki, bo jeżeli ktoś chce zagłębić się w samą historię "Hrabi...", to raczej sięgnie po oryginał.

Zapytacie mnie: wszystko fajnie, tylko co robi w tym podsumowaniu "Void"? Odpowiem Wam: nie wiem. Naprawdę nie wiem, czego się spodziewałam po tej mandze - opis dał mi złudną nadzieję na coś głębszego od kałuży na chodniku, ale podczas lektury zdałam sobie sprawę, że nawet nie padał deszcz, żeby takowa mogła powstać. Nie można tej mandze odmówić jednego - jest to jedno z bardziej szczegółowych yaoi, jakie widziałam w Polsce (chociaż ekspert ze mnie żaden). Do mnie ten argument jednak nie przemawia, bo nigdy nie polowałam tylko na tego typu rzeczy w mangach BL, a reszta tej pozycji leży i kwiczy. Miała być głęboka historia o tym, co czyni człowieka człowiekiem i godzeniu się ze swoją przeszłością, ale to wszystko nie wywoływało absolutnie żadnych emocji. Z dobrego pomysłu na mangę autorce nie udało się absolutnie niczego wyciągnąć; o postaciach nic nie wiadomo - zostajemy rzuceni od razu na głęboką wodę. Główną cechą głównego bohatera jest to, że ma kompleks brata. Chyba nie muszę nic dodawać?

Świat przedstawiony wygląda jak wygląda, bo ma tak wyglądać, i to wszystko, czego możemy się o nim dowiedzieć. O kwestii tworzenia humanoidów dowiadujemy się z paru strzępków informacji, z których w gruncie rzeczy nie wynika nic oprócz tego, że robi się z nich seks-zabawki. Połowa tego tomu to właściwie sceny gwałtu, z których później przechodzimy do wybaczenia sobie win i życia długo i szczęśliwie. Cała ta fabuła w gruncie rzeczy wydaje się być stworzona na potrzeby seksu, a nie na odwrót; jeżeli szukacie więc w yaoi czegoś więcej niż paru scen 18+, to tutaj tego nie znajdziecie. 

Po upływie tego całego czasu nadal bardzo lubię "Szkolne życie!" i czytanie tej mangi sprawia mi frajdę, ciężko jednak było mi się jakoś bardziej wczuć w lekturę tego tomiku. Naprawdę wiele miesięcy minęło od czasu, kiedy czytałam dziewiąty tom, i zdążyłam z tego wszystkiego już sporo pozapominać. Akcja rozwija się jednak w ciekawym kierunku, i z niecierpliwością wyczekuję na jedenasty tom. 

Nie bardzo mam cokolwiek do powiedzenia o "My Hero Academii", bo lektura wszystkich do tej pory wydanych tomów jest dla mnie w gruncie rzeczy tylko przypomnieniem wydarzeń z anime. Czyta się to przyjemnie, ale naprawdę nie mam nic bardziej odkrywczego do powiedzenia na ten temat.

"Magi" ma w sobie to coś, że pomimo faktu, że jest przyjemnym, ale w gruncie rzeczy całkowicie przeciętnym shounenem, potrafi mnie do siebie przyciągnąć. Te dwa tomy czytało się naprawdę fajnie, i za każdym razem mam ochotę sięgnąć po kolejne. O ile dalej jestem przerażona faktem, że z własnej woli wpakowałam się w prawie czterdziestotomową serię, która podobno z czasem staje się gorsza, tak na razie jestem z tego tytułu całkowicie zadowolona.

Dalej mamy dwa kolejne tomiki mangi "The Promised Neverland", czyli tytułu, który jest jednym z moich największych pozytywnych zaskoczeń poprzedniego roku. Fabuła pędzi jak szalona (w pozytywnym sensie), a następujące po sobie wydarzenia naprawdę potrafią zadziwić i sprawić, że czytelnik zacznie poważnie zastanawiać się, jak to wszystko się potoczy. Historia zmierza według mnie w naprawdę interesującym kierunku, i nie mogę doczekać się, kiedy odkryte zostaną przed nami kolejne informacje o świecie przedstawionym i niebezpieczeństwach, które jeszcze czyhają na nasze dzieciaczki.

Z myślą z tyłu głowy, że mnie na to nie stać, rozpoczęłam zbieranie kolejnej dłuższej serii, jaką jest manga "Czarodziejki.net". Póki co mam do niej bardzo mieszane uczucia - po obejrzeniu anime, wersja oryginalna prezentuje się najzwyczajniej w świecie bardzo blado. Rysunki są niedbałe i chaotyczne, szczególnie podczas walk; akcja też wydaje się pędzić zdecydowanie szybciej niż w anime, a chwile na oddech dla czytelnika są zdecydowanie zbyt krótkie, i nie możemy odetchnąć między kolejnymi patologiami, które następują jedna po drugiej. Jeśli komuś nie przeszkadza patologia na patologii w takim stężeniu, że staje się to już naprawdę edgy, tak "Czarodziejki.net" mają szansę mu się spodobać. Ten tytuł jest dla mnie swego rodzaju guilty pleasure, więc trochę ciężko mi się do tego przyznać, ale go lubię. Nie oczekuję od tej mangi żadnego realizmu, tylko - bądźmy szczerzy - właśnie tej przesadzonej patologii. Jeżeli ktoś lubi klimaty magicznych dziewczynek połączonych z psychodeliczną sieczką, to jak najbardziej może dać tej serii szansę - ale, według mnie, lepiej poświęcić czas na anime niż na mangę.
Jednego tej serii odmówić na pewno nie można - ilustracje na obwolutach są świetne.

Kolejny tom "Requiemu Króla Róż" jest cudowny tak samo, jak wszystkie poprzednie. Nie jestem w stanie słowami wyrazić mojego zachwytu tą serią, więc chyba po prostu nie napiszę już nic więcej - doskonale znacie już moje uczucia względem tego tytułu.

Ostatnim już tytułem w tym podsumowaniu jest "Herezja miłości", czyli manga, która niesamowicie pozytywnie mnie zaskoczyła. Powiedzieć, że nie spodziewałam się po niej wiele, to jak nic nie powiedzieć - do momentu rozpoczęcia lektury myślałam dosyć niechętnie, że będzie to tytuł mający na celu tylko ukazanie w atrakcyjny sposób scen 18+ zachodzących między naszą biuściastą główną bohaterką a demonem. Podczas czytania okazało się jednak, że przedstawiona historia wcale nie jest tak czarno-biała jak mogłoby się początkowo wydawać, a po tych dwóch tomach spędzonych z bohaterami, naprawdę wczułam się w ich historię. Niejasna sytuacja między Yoshino - naszą główną bohaterką, która podpisała cyrograf - a Belialem, wraz z lekturą nabiera coraz to nowych kolorów. Niesamowicie podoba mi się fakt, że z ich relacji śmiertelnik-demon zaczyna wraz z upływem czasu wynikać coś więcej niż tylko spełnianie życzeń dziewczyny przez Beliala i odbieranie przez niego swojego wynagrodzenia. Manga ta zmierza w naprawdę ciekawym kierunku, i nie mogę doczekać się, aż będę miała szansę poznać jej zakończenie. Moje uczucia względem tego tytułu nie są jednak całkowicie jasno zarysowane, ponieważ dalej zastanawia mnie wątek bądź co bądź molestowania - bo inaczej jednak się tego nazwać nie da. Wygląda na to, że "Herezja miłości" zmierza w kierunku pokazania, jak uczucia naszej pary zmieniają się na bardziej pozytywne, zastanawia mnie jednak, jak autorka poradzi sobie z ukazaniem tego wątku - czy całkowicie zapomnimy o tym, że zaczynaliśmy od umowy między Belialem a Yoshino i przejdziemy do happy endu, gdzie będą oni w sobie zakochani i szczęśliwi, czy też wynikną z tego jakieś inne konsekwencje.

Jak tam u Was w styczniu? ^^