Wrześniowo-październikowe łupy – 2019

Nie wiem nawet, co mogłabym napisać na swoje usprawiedliwienie, zarówno jeśli chodzi o moje zaniedbanie z comiesięcznymi podsumowaniami mangowych zakupów i "Alkuszowych rozkmin" w ogóle, jak i nieobecnością na Waszych blogach. Nie wiem też, czy w przyszłości ta sytuacja się poprawi – ale żeby nie wchodzić w jakiś niepasujący do obecnego świątecznego okresu nastrój, oświadczam że żyję i nawet jeśli nie podejrzewam poprawy regularności ukazywania się notek na blogu, tak raz na jakiś czas postaram się coś opublikować!

Nie przedłużając – zapraszam Was na zbiorcze podsumowanie dwóch jesiennych miesięcy, które okazały się bardzo różnorodne jeśli chodzi o mangi, które dołączyły do mojej kolekcji.

Rany, tak strasznie się cieszę z kolejnego dzieła Inio Asano na polskim rynku! I jeszcze jest to "Dobranoc Punpunie", do tej pory ciężko mi w to uwierzyć! Myślę, że mogłabym długo rozpływać się nad tym tytułem, zarówno jeśli chodzi o stronę fabularną jak i rysunkową, więc powiem krótko – kupcie to. Warto. 

Dłuższą chwilę chciałabym poświęcić kwestiom czysto technicznym. Posiadam wersję w twardej oprawie i "Dobranoc Punpunie" jest mangą drogą, drogą i niekoniecznie na tyle pięknie wydaną, by była tych pieniędzy warta. I mówię to z żalem, bo miałam wielkie nadzieje związane z jej fizyczną prezencją. Największym problemem dla mnie jest często pojawiający się rozmazany tusz w środku – momentami prezentuje się to naprawdę nieciekawie. Jak dla mnie cena wynosząca 65zł powinna wykluczać już możliwość na znalezienie jakiegokolwiek tego typu "kwiatuszka" w środku. Dodana do pierwszego tomu zakładka też nieszczególnie mi się spodobała, bo jest jakaś taka strasznie niewymiarowa: chociaż oczywiście miło, że jakiś dodatek w ogóle się pojawił. Zbieranie serii na pewno będę kontynuowała, bo w końcu to Punpunek, ale ostateczna jakość wydania mnie boli – chociaż ciężko stwierdzić, na ile cena podyktowana jest samą licencją, tak uważam ją za mocno wygórowaną. Momentami przez myśl przechodzi mi bluźniercze marzenie, że już chyba wolałabym "Punpuna" w standardowym wydaniu po dwadzieścia złotych za tomik, co chyba dobrze podsumowuje moje odczucia. Bo, o ironio, jeśli chodzi o "Dziewczynę znad morza", żadnych takich problemów sobie nie przypominam.

Nie wiem, czy pamiętacie (sama nawet nie pamiętam, czy kupowanie tomików podstawowej serii to były czasy pisania tego bloga, czy nawet wcześniejsze!), ale darzę "Hetalię" sporym sentymentem. Bardzo ucieszyła mnie informacja, że Studio JG wyda kontynuację, więc gdy tylko nadarzyła się okazja, bez wahania zakupiłam tomiki, które zdążyły już na tamten moment wyjść. Lubię tę serię, bo jest świetnym poprawiaczem humoru na nudne, dłużące się wieczory, chociaż sprawdza się to tylko w odniesieniu do połowy każdego tomu – strasznie nudzą mnie wątki o starożytnym Rzymie. Podobnie było u mnie z Chibitalią wiele lat temu; zdecydowanie bardziej wolę późniejszą historię. Mam też mieszane uczucia co do zastosowania w tomach białego papieru – jeżeli otworzyliście kiedyś któryś z podstawowych, wydanych już dobre parę lat temu tomów "Hetalii", to pewnie wiecie, o czym mówię: o tym charakterystycznym, szarawym papierze, który rzadko spotkać można w mangach. Ja byłam fanką tego zabiegu mimo całej świadomości jego mniejszej żywotności, i chociaż nie mam nic przeciwko "Hetalii" na białym papierze, tak razi mnie w oczy ta różnica, bo na półce jest ona strasznie widoczna – nowe tomiki są po prostu wyraźnie cieńsze od starych. Oprócz tego jednak moje wrażenia są jak najbardziej pozytywne – hej, w końcu to "Hetalia"! Będę sobie pomalutku kupowała kolejne tomiki, zadowolona, że w końcu po tylu latach doczekaliśmy się kontynuacji.

Nadrobiłam sobie w końcu "Made in Abyss" i... jest to chyba tytuł, z którym mam najbardziej love-hate relację, jaka kiedykolwiek przydarzyła mi się przy lekturze jakiejkolwiek mangi. Bo nie, dzieci nie są seksowne. Nie mam nic przeciwko zdrowej nagości, ale z każdym kolejnym tomem ilustracje na okładkach tej serii są coraz gorsze i już przyzwyczaiłam się, że tę mangę jako jedyną czytam w obwolucie (nawet, gdy nie muszę, bo akurat robię to w samotności...).
Ale żeby powiedzieć coś o fabule, a nie ciągle poruszać ten sam temat w każdym mangowym podsumowaniu, w którym pojawia się ten tytuł – w tych tomach pojawiają się pierwsze różnice w porównaniu z historią znaną nam z anime (chociażby sam trening z Ozen i to, co po nim następuje). Historia robi się też coraz bardziej ciekawa i mroczna, także nie mogę doczekać się kolejnych tomów, bo piąty skończył się w takim momencie, że człowieka dosłownie zżera ciekawość! Niestety manga nie uchroniła się od łupieżu i nierówności jeśli chodzi o nasycenie czerni na poszczególnych stronach (jedna potrafi być ciemniejsza, podczas gdy na drugiej mamy już do czynienia z szarością), co mnie zabolało, bo jestem wielką fanką rysunków autora, a takie techniczne niedociągnięcia przeszkadzały mi w pełni się nimi cieszyć.
Jeśli już o rysunkach mowa – spójrzcie tylko na ilustrację na obwolucie trzeciego tomu! Aż ciężko od niej oderwać wzrok!

Im dalej w las, tym większe problemy mam też z "Ku twej wieczności". Uważam za sporą przesadę to, że w tej serii co rusz któraś z postaci umiera – naprawdę, w pewnym momencie moje spojrzenie na bohaterów zmieniło się z "Och, to ciekawa postać!" na "Ech, pewnie za parę stron umrze". Poza tym, sytuacja ta uwydatnia tylko wszystkie wady Niesia jako głównego bohatera – nie jest on w żadnym stopniu interesujący. Dodatkowo, w dalszych tomach w moim odczuciu zbyt dużo jest wszelakich walk: owszem, czasem miło na nie popatrzeć, ale niestety z całym szacunkiem do autorki, nie uważam, żeby wychodziło jej to na tyle spektakularnie, żeby poświęcać tej kwestii aż tyle czasu (chodzi mi głównie o aspekt wizualny). Zdecydowanie bardziej podobała mi się strona obyczajowa w tym tytule, szczególnie ta z początkowych tomów. Teraz poważnie zastanawiam się, czy kontynuować zbieranie tego tytułu, bo końca serii niestety nie widać, a całość prezentuje się coraz mniej ciekawie. Ale może po prostu "Ku twej wieczności" mi się przejadło, bo te cztery tomy przeczytałam jeden po drugim w dwa dni... najwyraźniej powinnam od tej pory czytać je na spokojnie i w dłuższych odstępach czasowych.

Skusiłam się także na tak zachwalany przez wszystkich "Given" i... nie wiem. Ciężko mi nawet cokolwiek napisać o tym tytule – teoretycznie rozumiem, co wielu osobom, których blogi regularnie podglądam, mogło spodobać się w tej mandze, ale na mnie nie robi to większego wrażenia. Ani bohaterowie, ani fabuła nieszczególnie mnie do siebie przekonują, chociaż muszę przyznać, że jako człowiek niemający wiele do czynienia z muzyką (w kwestiach technicznych), w tych czterech tomikach dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy. Na ten moment trudno mi powiedzieć, czy będę kontynuowała swoją przygodę z tą serią – może, gdy natrafi się jakaś przyjemna promocja. Pożyjemy, zobaczymy.

Lubię Kou Yonedę i jest ona jedną z moich ulubionych autorek yaoi, więc kwestią czasu było, aż kolejne jej serie znajdą się w mojej kolekcji. Zacznijmy może od "Op", które, co ciekawe, yaoi nie jest. Byłam strasznie ciekawa, jak autorka poradzi sobie z innym gatunkiem, w który nie będzie próbowała (a przynajmniej na razie nie próbuje) wplatać BL. I muszę przyznać, że radzi sobie bardzo dobrze! "Op" ma wszystko, czego potrzebuję w mandze, żeby mnie zadowoliła – jest zabawne, postacie są interesujące, a rozwiązania kolejnych detektywistycznych zagadek wcale nie są takie oczywiste. Z niecierpliwością czekam na kolejny tomik!

I w końcu "Marcowy lew" – moje chyba największe odkrycie mangowe przy okazji wrześniowych zakupów. Ta seria jest naprawdę cudowna: grzeje serduszko jak mało która manga, przysięgam! Jeszcze w połączeniu z tą przeuroczą kreską... nie przesadzę chyba, jeśli powiem, że póki co jestem "Marcowym lwem" zachwycona. Co prawda shogi samo w sobie mało mnie interesuje, więc znajdujące się co rozdział strony zapchane wręcz maleńkim tekstem dotyczącym zasad i ciekawostek tej gry nie zaskrobiły sobie mojej sympatii. W samej jednak historii podane jest to w na tyle strawnej formie, że autorce nie udało się jeszcze mnie tym zanudzić (a wbrew pozorom to spore osiągnięcie!). Cieszę się, że całkiem spontanicznie dałam tej serii szansę i na pewno będę kontynuowała jej zbieranie.

Ostatnie tomiki w tym podsumowaniu to mój późniejszy nabytek – nie wiem, czy pamiętacie, ale w październiku wydawnictwo Kotori ogłosiło całkiem przyjemną promocję na dotychczas wydane tomy "Złamanych Skrzydeł". Postanowiłam skorzystać z tej okazji, bo był to jedyny tytuł Yonedy, którego w swojej kolekcji jeszcze nie miałam. I muszę powiedzieć, że ze swojej decyzji jestem bardzo zadowolona – o ile nie jestem wielką fanką hardkorowych yaoi, tak po prostu aspekt psychologiczny tej mangi mnie zachwyca. Podczas lektury zdążyłam też zżyć się z bohaterami i teraz pozostaje mi tylko oczekiwanie w cierpieniu na kolejny tom...

I to tyle w dzisiejszym podsumowaniu!

W tym miesiącu do mojej kolekcji również dołączyło kilka nowych tomów, ale o nich napiszę więcej w kolejnej notce – która, mam nadzieję, pojawi się już na czas. Póki co, chętnie dowiem się, co Wy porabialiście przez moją nieobecność i jakie tomiki trafiły do Waszych kolekcji. Więc, już tradycyjnie:

Jak tam u Was we wrześniu, październiku i listopadzie? ^^