Listopadowo-grudniowe łupy – 2019

Te dwa miesiące i kilka następnych (bo niektóre z tomików, które zobaczyć możecie na zdjęciu poniżej przeczytałam dopiero w lutym!) spędziłam głównie z mangami, które dorwałam na świetnej wyprzedaży z okazji Black Friday, która zorganizowana została przez wydawnictwo Dango. Mój plan był jasno określony, bo od samego początku chciałam wpakować do koszyka wszystko, co nie byłoby spod szyldu yaoi (cóż, kilka tytułów z tego gatunku również chciałam kupić, ale… zabrakło środków :D). Zamówiłam więc wszystkie mangi, które na tamten moment były wydane, a których nie miałam, i które nie były prenumeratą. Jestem już po lekturze każdej z nich, więc jeśli interesuje Was, jakie wrażenia z niej wyniosłam – zapraszam do czytania!

Podsumowanie zacznijmy może od "Dobranoc Punpunie", czyli mangi, na którą czekałam tak długo, a kiedy już dostałam prenumeratę w swoje ręce, to przeczytałam ją dopiero w lutym… no, ale trzeba znaleźć w sobie chęci na wieczór spędzony z taką cegłą, okej? ;)

Wiecie już, że polecam Wam ten tytuł i w tej kwestii żadnych zmian nie przewiduję. Króciutko więc powiem, że jeśli chodzi o aspekt techniczny, to wydaje mi się, że jest lepiej niż w tomie pierwszym. W pewnym momencie na samym początku paskudnie prześwitywały strony, ale to tylko w paru miejscach i w dalszej części tomu już tego nie zaobserwowałam. Z resztą jest wszystko w porządku. Trochę szkoda, że nie było żadnego dodatku do tego tomu, ale zobaczymy, może Kotori jeszcze nas pozytywnie zaskoczy. Nie pogardziłabym jakąś miłą niespodzianką dodaną do mojej prenumeraty. ^^

Czy tylko ja byłam totalnie zniechęcona do "Kroniki wojny o świętą pieczęć", gdy tylko zobaczyłam okładkę pierwszego tomu? Była (i jest) ona dla mnie absolutnie paskudna. Możecie więc wyobrazić sobie moje zaskoczenie, gdy w sklepie z ciekawości otworzyłam tę mangę, a kreska w środku okazała się naprawdę śliczna! Sprawiło to, że postanowiłam dać szansę temu tytułowi, chociaż wcześniej nie miałam z nim do czynienia. I okazało się, że „Kronika wojny o świętą pieczęć” to fantasy manga, jakich na japońskim rynku wiele. Mamy w niej każdy schemat, który jestem w stanie sobie przypomnieć: z pozoru zimna, tsundere bohaterka, która jednak wraz z upływem historii robi się sympatyczniejsza i naiwny, waleczny bohater, który ma dobre serce i chce być blisko ludu, więc razem z wyżej wspomnianą dziewczyną od momentu swojego spotkania zaczną uczyć się od siebie nawzajem ważnych rzeczy – ona właśnie realiów życia przeciętnej, niezamożnej rodziny, bo sama jest arystokratką, a on tego, jak powinna wyglądać odpowiedzialne sprawowanie władzy nad państwem. Oprócz tego mamy tu typowe, niezbyt smaczne ecchi (kolejna bohaterka pojawia się i pierwszym co robi, jest skomentowanie i wymacanie biustu naszej ślicznotki z okładki) i jakąś tam walkę o władzę, która nieszczególnie zdołała mnie zainteresować. Jest całkowicie przeciętnie i pierwszy tom nie zachęcił mnie do zakupu pozostałych, a na pewno nie w cenie regularnej. Zbierania tej serii nie planuję, bo nie jest ona w ogóle w moim guście. I trochę dziwi mnie w ogóle obecność tego tytułu pośród innych mang wydanych przez Dango, bo, szczerze mówiąc, pasuje mi on tam jak pięść do nosa. Ale jeśli ktoś lubi tego typu tytuły, to nie widzę żadnych przeszkód, by zainwestować w tę serię – przynajmniej kreska, choć niepozbawiona błędów, prezentuje się naprawdę atrakcyjnie.

"Noragami" jest tutaj tylko dlatego, bo… zapomniałam o nim w poprzednim podsumowaniu. Nie mam pojęcia, jak to się stało – ta manga to jeden z tych tytułów, który nigdy mnie nie zawodzi. Robi się coraz ciekawiej, akcja coraz bardziej się zagęszcza i nie wieje wcale nudą (a mnie bardzo łatwo znudzić, jeśli tomów robi się już więcej niż 10!). Uwielbiam tę serię i przy jakiejś dobrej okazji na pewno uzupełnię dalsze tomy, których mi brakuje (wraz ze spin-offem, którego jestem bardzo ciekawa!).

„Kompleks sąsiada” to seria, którą przez naprawdę długi czas miałam w swojej głowie w nieodpowiedniej gatunkowej rubryczce. Sądziłam, że jest to manga spod szyldu gender swap. Nie mam pojęcia dlaczego, naprawdę. I bardzo cieszę się z tego, że się myliłam, a rzeczywistość okazała się naprawdę dużo ciekawsza!

Podoba mi się przyjazna atmosfera tej mangi – to, że stosunkowo często na jej kartkach przewijają się członkowie rodzin naszych głównych bohaterów, i nawet jeśli nie grają w fabule jakiejś większej roli, to widać, że są dla siebie ważni. Bo przyznajcie, jak często widujecie w mangach wątek poświęcony rodzinie głównych bohaterów (szczególnie, gdy są oni w wieku szkolnym)? Ja potrafiłabym policzyć chyba na palcach jednej ręki.

Wart zauważenia jest problem, który „Kompleks sąsiada” w pewnym momencie porusza, a jest to takie „zakopanie się” w ramach swojej osobowości, którą samemu się wykształciło, że człowiek później nie jest pewien, czy może i czy w ogóle wypada mu się z nich wydostać. Mówię tu oczywiście o sytuacji, gdy Akira chciała sobie kupić bardzo kobiece buty. Uważała jednak, że takiej chłopczycy jak ona nie będą one pasowały, więc mimo tego, że buty jej się podobały, początkowo zrezygnowała z ich zakupu. Naprawdę z rozgrzanym serduszkiem obserwowałam tę sytuację i ucieszył mnie rozwój bohaterów, który mogłam przy tym zaobserwować. Bo autorce udało się stworzyć postacie przekonujące i nie jednowymiarowe, oraz pokazać przy tym czytelnikowi problem szufladkowania samego siebie (i innych) na podstawie tylko i wyłącznie ubioru (i jego wizji w naszych oczach).

Podoba mi się ciepło, które towarzyszyło mi podczas lektury tej mangi. Jest zabawna, jest ciekawa, romans mnie nie irytuje (a nawet kibicuję głównym bohaterom, żeby w końcu się zeszli!), a całość nie jest zbudowana na garści nudnych schematów. I z niecierpliwością czekam na kolejne tomy!

Dalej mamy "Beztroski kemping", czyli mój must-have, gdy układałam sobie zamówienie w sklepie Dango. Komplet dostępnych tomów bez zastanowienia wpakowałam do koszyka, zachęcona pozytywnymi wrażeniami innych, których naprawdę nie sposób było nie zauważyć! I już na starcie czuję się zobowiązana żeby napisać, że zgadzam się z nimi wszystkimi.

„Beztroski kemping” to manga, w której pozornie dzieje się mało, bo nasze bohaterki jeżdżą tylko na kempingi i spędzają czas rozprawiając o tym hobby. I sama zaskoczona byłam tym, w jak spokojny i przyjemny sposób był w stanie przedstawić to autor. Moim największym pozytywnym zaskoczeniem było to oderwanie się od schematu, którego niestety w mangach sporo. Znacie tę sytuację, gdy do jednego z cichych, mrukliwych bohaterów przyczepia się dużo bardziej żywiołowa jednostka, ale w ten irytujący, nachalny sposób? Otóż, w „Beztroskim kempingu”… tego nie ma. Rin preferuje samotne kempingi, a to jest przez pozostałe dziewczyny (z Nadeshiko na czele) w pełni uszanowane. Próbują ją one zachęcić do wspólnych wyjazdów, ale nienachalnie i sympatycznie – a to jest takie zdrowe i kochane, że chociaż w mandze pada śnieg, to z kartek na czytelnika spływa takie ciepełko, że nie potrzeba kocyka… i mogę sobie życzyć tylko więcej tytułów z takim podejściem bohaterów do siebie.

Oprócz tego z „Beztroskiego kempingu” dowiedzieć się można naprawdę wielu ciekawostek związanych z kempingowaniem, ale nawet jeśli temat ten Was nieszczególnie fascynuje, to autor nie skąpi nam także bardziej ogólnych ciekawostek związanych z Japonią, na przykład z górą Fuji czy też smakołykami i daniami, z których słyną konkretne regiony.

Do specyficznego używania rastrów przez autora trzeba się przyzwyczaić. Momentami trochę ono denerwuje, bo przez te wszechobecne kreski rysunek potrafi zlać się w jedną całość (i przy okazji wyglądać naprawdę psychodelicznie!), ale ja raczej nie odczuwałam szczególnego dyskomfortu. Tym, co mnie zirytowało, są za to… grzbiety. Dlaczego te grzbiety tak wyglądają? Czy jest w stanie wytłumaczyć mi ktoś brak jakiejkolwiek konsekwencji w kolorze tytułu i numeru tomu? Na początku nawet tego nie zauważyłam, ale teraz jak to widzę, to nie potrafię się nie zirytować. XD

Ostatni tomik w tym podsumowaniu to dosyć dawno wydana już przez Dango jednotomówka, z którą do tej pory nie miałam okazji się zapoznać. Cieszę się, że zrobiłam to dopiero przy okazji tej super obniżki cen, bo chociaż lektura była w porządku, tak nie uważam „Rodzeństwa Furo” za mangę wartą swojej ceny okładkowej. Ot, taki zapychacz czasu. Momentami dosyć naiwna (w pewnym momencie nasi bohaterowie mieli problem z duchem, przez co spadli z dachu. To, że nic im się nie stało, wytłumaczone zostało tym, że… ludzie, którzy całe zajście obserwowali, zdołali ich złapać. Tak.), chociaż mimo wszystko całkiem przyjemna w odbiorze manga. Jeżeli jednak oczekujecie czegoś, co na dłuższy czas zapadnie Wam w pamięci, tutaj niestety tego nie znajdziecie.

I to już wszystko w tym podsumowaniu! Do mojej kolekcji trafiło całkiem sporo nowych tytułów, więc mam nadzieję, że wyszło interesująco. No i oczywiście bardzo chętnie dowiem się,

co ostatnio trafiło do Waszych kolekcji? ^^