Lutowe łupy – 2020

Cześć i czołem! Jest już prawie kwiecień, a ja przychodzę do Was z zaległym stosikiem mangowym z lutego. Dobra wiadomość jest taka, że na najbliższe dwa miesiące będę miała kolejne dwa stosiki, które będę mogła Wam pokazać i opisać! Zła – jak to ja, nie wiem, kiedy się za to zabiorę. I jeszcze gdzieś w międzyczasie pojawi się recenzja... Naprawdę nie wiem, w co włożyć ręce, ale postaram się zrobić to jak najszybciej. :D

 

Ostatnio mangi z Arosa przyszły do mnie w takim mało ciekawym stanie... Pierwszy raz mi się to zdarzyło. Największą zagadką jest dla mnie drugi tom "Fruits Basket", który ma w środku zagiętą w połowie okładkę, ale... obwoluta jest nienaruszona. Podejrzewam więc, że to akurat robota drukarni albo wydawnictwa, bo komu później chciałoby się rozbierać mangowe tomiki...? Naprawdę jestem pechowa, jeśli chodzi o wszelkie mechaniczne uszkodzenia. :>

Zacznijmy może od jednotomówki, którą będę mogła połechtać troszkę własne mangowe ego (patrzcie, jaka jestem na czasie, Waneko wydało ten tytuł całkiem niedawno!), czyli od "Pani Itsuyi". Czytałam ją dwa miesiące temu, i wiecie co? Mało z niej już pamiętam...

Lektura była przyjemna, pomysł ciekawy, a kreska naprawdę śliczna, ale czegoś mi w tym tytule zabrakło, żeby nie wylądował on w mojej głowie w szufladce z napisem "okej, ale do zapomnienia". Szczerze mówiąc, chyba po prostu nie tego się spodziewałam. Do tej pory nie jestem przekonana, czy podobało mi się zakończenie; w pewnym momencie czytania zdałam sobie sprawę, że cała historia zmierza w nieoczekiwanym dla mnie kierunku. I koniec końców "Pani Itsuya" zdołała mnie zaskoczyć, ale nie w ten sposób, abym po odłożeniu tomu poczuła ogromną satysfakcję i nosiła ją w sobie jeszcze długo po lekturze. Ot, liczyłam na zupełnie inną rozrywkę (bazując jedynie na opisie z tyłu obwoluty i z zapowiedzi wydawnictwa), więc moje oczekiwania i ten tytuł szybko zaczęły się rozmijać. Chciałam więcej rysowania i nauczycielstwa, a dostałam coś zdecydowanie bardziej magicznego, niż mogłabym się spodziewać.

Mimo to nie uważam tego tytułu za złą mangę – w gruncie rzeczy to naprawdę porządna historia i nie żałuję zakupu, choćby z powodu tej kreski i kolorowych stron. Po prostu się z panią Itsuyą nie do końca zrozumiałyśmy.

Dalej mamy pierwszy tomik spin-offu do wydawanej u nas przez Waneko "My Hero Academii" – jest to "Vigilante", czyli próba spojrzenia na tego shounena z zupełnie innej, dosłownie nieprofesjonalnej strony, bo manga ta opowiada o samozwańczych bohaterach. Zamysł jest ciekawy i fajnie przyjrzeć się głównej serii z perspektywy tej historii pobocznej: zobaczyć znane nam już postacie w innych sytuacjach, niż te, w których mamy szansę zastać je w oryginalnej historii. 

Póki co trochę boli mnie kreska; Kohei Horikoshi swoją twórczością ustawił poprzeczkę naprawdę wysoko. Widać, że rysownik "Vigilante" stara wywiązać się ze swojego zadania najlepiej jak potrafi, ale to po prostu nie jest to samo – i jest to całkowicie zrozumiałe. Oprócz tego mam wątpliwości, czy trójka naszych głównych bohaterów tego spin-offu zdoła mnie do siebie przekonać, bo póki co obserwowałam ich zmagania z obojętnym zainteresowaniem, ale chciałabym w przyszłości zakupić kolejne tomy tej mangi, bo po lekturze pierwszego jestem całkowicie zadowolona z ich poziomu. "Vigilante" to przyjemne czytadło, które ma potencjał, a czy zostanie on wykorzystany, będę mogła przekonać się jedynie po lekturze kolejnych tomów i wtedy nie omieszkam podzielić się z Wami moimi wrażeniami.

"Fruits Basket" to manga, której dwa pierwsze tomy wpakowałam do koszyka z czystej ciekawości, nie mając w sumie zielonego pojęcia, jak ta seria wygląda. I jak na to, że otrzymałam typowe wręcz do bólu i momentami naprawdę naiwne shoujo (szczególnie urzekł mnie tekst: "Jestem pół-Japończykiem, pół-Niemcem"... totalnie tak przedstawia się każdy człowiek na świecie. Albo to, że jeden z naszych bohaterów został uznany za dziwnego, gdy nie pozwolił wyznającej mu miłość dziewczynie rzucić się sobie na szyję... okej. Tak, to właśnie on był dziwny, a nie ta przedramatyzowana dziewczyna. XD), to... nie było tak źle! Serii kontynuować co prawda nie zamierzam, bo odstraszają mnie od tego skutecznie zapowiedzi haremu, który z czasem zapewne zacznie tworzyć się wokół naszej głównej bohaterki, i dwóch bohaterów, którzy ciągle drą ze sobą koty (co po paru takich sytuacjach nie jest już zabawne, ale nużące). Przy lekturze spędziłam jednak naprawdę przyjemny czas – czasami można było się pośmiać (ta sytuacja z kolorem włosów... kto wie ten wie, mam taki gimnazjalny humor, że naprawdę mnie to rozbawiło :D) i było naprawdę zabawnie, czego sama się nie spodziewałam! Sam pomysł ze znakami zodiaku również jest ciekawy, chociaż nie sądzę, żeby stał się czymś więcej niż tylko tłem dla romansu.

I w końcu udało mi się dokupić ósmy tomik "My Hero Academii", więc w ramach przypomnienia pokazuję na zdjęciu także te, które od paru miesięcy czekały na mojej półce na przeczytanie! I muszę przyznać, że dobrze im to zrobiło, bo gdy minęło więcej czasu, a fabuła zaczęła powoli zacierać się w mojej pamięci, lektura tych czterech tomów zrobiła się dużo przyjemniejsza. 

Mam spore zastrzeżenie co do "Kącika seksownych ilustracji", który autor robi sobie na skrzydełkach obwolut od dziewiątego tomu. Nie mam nic przeciwko seksownym paniom, ale zdecydowanie bym wolała, gdyby były pełnoletnie. I nie sądzę, żeby na skrzydełku obwoluty pojawiła się kiedykolwiek jakakolwiek postać męska (szczególnie w wieku licealnym) przedstawiona w taki sposób, więc... no nie bardzo.

I swoiste ukoronowanie lutowego stosiku... trzy tomiki "Yotsuby", które wpakowałam do koszyka po tym, jak zorientowałam się, że na Arosie są mangi wydawnictwa Kotori!

Gdy Kotori zapowiedziało wydanie tej mangi, nie byłam nią w ogóle zainteresowana. Przedstawianie dzieci w mangach (i innych dziełach kultury) wychodzi czasami naprawdę różnie, i wydawało mi się, że Yotsuba nie będzie w stanie mnie do siebie przekonać, jako takie małe, aroganckie i rozrabiające dziecko. Jak się myliłam...

Jeżeli jeszcze nie macie tego tytułu w swojej kolekcji – kupcie go. Naprawdę. Tak dobrze bawiłam się przy lekturze tych trzech tomów, że kolejne już są w drodze, żeby do nich dołączyć! Kreska jest śliczna, gagi naprawdę bawią, a całość jest tak sympatyczna i ocieplająca serduszko, że "Yotsuba" całkowicie zastąpi mi sobą ciepłe promyczki słoneczne na ten okres kwarantanny i nie będę musiała już w ogóle wychodzić z domu... 

(Dużą drzazgą w tym wszystkim jest straaasznie dziwny dla mnie wątek, w której jeden z dorosłych zaczyna podrywać młodą dziewczynę i vice versa. Nie wiem, może to po prostu nie jest mój typ humoru, ale naprawdę podczas każdej takiej sytuacji czułam się niezręcznie, nawet jeśli to było tylko dla żartu...)

Nawet pomimo tego, Yotsuba jest wspaniała. Kupcie Yotsubę.

Jak tam u Was ostatnio w kwestiach mangowych? Dużo czytacie podczas siedzenia w domu, czy też zajmujecie czas czymś innym? ^^